Terug in de schoolbanken in Sucre: de witte stad

Na een heel warm afscheid met lieve vrienden en familie vertrekt op zaterdag 2 februari mijn vliegtuig naar Bolivia. Op naar een nieuw avontuur. Ff wat anders; een jaar vrijwilligerswerk voor Stichting Ayni Bolivia. Ik ga als projectcoördinator aan de slag met als ultiem doel een ICT-opleidingsinstituut oprichten in Tarija (zuiden van Bolivia). En met als persoonlijk doel: hoofd uit, hart aan. Wat zal het me brengen?

Via Madrid vlieg ik naar Santa Cruz (waar ik 8 uur moet overbruggen en mezelf gelijk in het Boliviaanse leven heb gestort, gewoon een beetje in een park hangen en dan komen al gauw diverse mannetjes met je kletsen) om na zo’n 30 uur aan te komen in Sucre, de hoofdstad van Bolivia. (La Paz is de politieke hoofdstad, waar de regering is gezeteld.) Hier ga ik de eerste 3 weken mijn Spaans bijspijkeren. Dus hop weer terug in de schoolbanken.

Ik heb de eerste nachten in een partyhostel Kulturhus Berlin gezeten, wel een privékamer geboekt, maar niets van het feestgedruis meegekregen. Ik had namelijk best wel wat last van de hoogte. Veel migraine-achtige koppijn en snel moe. En elke stap die je zet, hijg je als een malle en dan is Sucre nog maar 2750 meter hoog.

Sucre, de witte stad, is erg relaxed, mooi, gezellig, vriendelijk, open etc. Hier kan ik me wel vermaken! Ik wandelde al gelijk fluitend en zingend over straat. Toen ik wat ging rondstruinen belandde ik in de Mercado Central, een overdekte markt met verse groenten, fruit, 20 sap-mevrouwtjes op een rij met verse jugo’s, vlees open en bloot onder de vliegen, maar ook kleding, doucheproducten, taarten, rouwboeketten, etc. alles per gangpad netjes gesorteerd op koopwaar. Op de 1^e verdieping is het eetgedeelte, allerlei moekes met minikeukentje waar je voor 1-2 euro lokaal eten kunt lunchen. De lunch is waar het om draait in Bolivia. De grootste maaltijd van de dag, warm en het liefst in 3 gangen. Ik werd meteen door elke mama geroepen om bij haar te komen eten en de termen van het lokale voedsel vliegen je om de oren. Wat het allemaal is, ik heb geen idee! Gelukkig hoor ik naast me in het Engels iemand zeggen dat het eten hier goed is. Ok, ik geloof hem gelijk en schuif aan. Hij heet Ian en hij blijkt een advocaat maar ook een tourguide te zijn. Ik eet een soep (naar later blijkt een witte pinda-soep) best lekker. Ian nodigt me uit op zijn city wandeling voor die middag, ach ja waarom ook niet! Ik beland in een toeristengroep met voornamelijk Nederlandse meisjes en voel me niet op m’n gemak. Ik hou niet van tours.. en vooral niet als je meteen met een groep Nederlanders zit en waar de verhalen onder backpackers over het algemeen altijd gaan over wat de vetste plek was, beste prijs-kwaliteit verhouding, lekkerste eten, leukste party-hostel etc. (ik word oud ;-)). De tour is prima, handig om gelijk de stad gezien te hebben, maar ben ook kapot. Aan het eind van de middag ga ik naar mijn hostel om een tukje te doen, ik word 1 keer om 21u wakker, maar besluit om de nacht door te trekken.

De volgende dag ga ik op zoek naar een school voor Spaanse les. Ik besluit bij Sucre Spanish School privélessen te gaan volgen, voor 4 uur per dag, en om in een homestay te verblijven. Ik trek in bij Familie Sanchez, met mama Judith, dochter Camila (met haar vriend uit Canada die een half jaar daar woont en dan een half jaar in Canada). Een vriendelijke familie, vele honden (onder de vlooien en een maatje te veel) een knus en huiselijk huis, met een tuintje en een comfortabele eigen kamer. Het complex bestaat uit meerdere woningen, waar diverse zussen met hun gezin wonen en per familie wonen er een aantal studenten. ’s Ochtends staat mijn ontbijt klaar en ’s middags lunchen we uitgebreid met zijn allen 3-gangen. Dan zijn we met in de meerderheid buitenlanders die zo goed en kwaad als het gaat met elkaar Spaans praten (de manke helpe de blinde zeg maar). Niet echt wat je je voorstelt van een homestay, maar ik vind het eigenlijk wel prima en gezellig.

Hier wonen ook Karo, Duitse en Charlotte, Amerikaanse, en met hen klik ik gelijk goed. We gaan met elkaar uiteten, de kroeg in, salsalesje proberen, wallyballen (plaatselijk volleybal in een soort squashhal, waar je de muren ook mag gebruiken, super leuk!), een kookles met typisch Boliviaans eten, naar een andere grote markt (mercado Campesino), die vooral bekend staat om zijn ‘witch-gedeelte’ met allerlei specerijen, kruiden, wierrook, bijgeloof shizzle en dode lama foetussen. Maar ook ondernemen we in het weekend een poging om naar Maragua te gaan waar je rond de krater kunt hiken en echte dinosaurus voetsporen kunt zien. Na zo’n 3 uur slaap na een avondje op stap, stonden we om 7u paraat in onze wandeloutfit, toen de taxi die we hadden geronseld voor de hele dag niet kwam opdagen. Waarschijnlijk omdat het regende met pijpenstelen, de paden dan niet begaanbaar zijn en hij dus voor ons had besloten dat het toch geen zin had om te gaan. Ietwat teleurgesteld maar weer het bed in gedoken.

Later die dag hebben we de begraafplaats bezocht. Dit gaat iets anders dan wij gewend zijn. Ze maken gebouwtjes waar zo’n 5 rijen doodskisten boven op elkaar ingeschoven worden, sommige inclusief zonnescherm. Hier blijven ze 7 jaar liggen. Dan worden de botten vrij gegeven en kun je besluiten te verlengen, maar dan wordt het naar een kleinere ruimte verhuisd. Maar het meest bijzondere is, is dat mensen hier op beroep worden gesorteerd. Alle leraren liggen bij elkaar, alle politiemensen, alle taxichauffeurs, militairen, mijnwerkers etc. Beter zorg je dus dat je een leuke baan hebt en goed kunt opschieten met je collega’s, anders wordt het hiernamaals nog een zware bedoening ;-).

Ik krijg les van Veronica, 39 jaar, 1 zoontje, gescheiden met nieuwe vriend. Ze schijnt één van de meest ervaren leraren te zijn. Na mijn introductie schatte de manager mijn niveau hoog in, dus kreeg ik haar. Nou daar heb ik me mooi doorheen gebluft haha!

Ik heb gekozen de lessen in de middag te doen. Dit geeft mij ’s ochtends de tijd om allerlei dingen te regelen voor mijn verblijfsvergunning. Hier volgt nog een apart verhaal/video over want dit bureaucratische proces is bijna niet voor te stellen en had onmogelijk veel voeten in aarde.

Het is pittig om weer te moeten leren en huiswerk te maken. We gaan door alle grammatica, waarbij ik continu denk, dit heb ik allemaal al minstens 2x gehad dus zou ik moeten weten, maar nee hoor, het blijft lastige materie. Ik kan het wel redelijk goed verstaan (ze praten hier ook heel erg ABN uh ABS), maar praten en stantepé de juiste woorden en grammatica vinden vind ik moeilijk. Veronica vertelt veel over Bolivia, hoe zij is opgegroeid, de ingewikkelde politiek, het bijgeloof etc. Erg interessant. Vooral dat bijgeloof. Er wordt tot op heden een jochie vermist en het verhaal gaat dat de mijnwerkers hem hebben geofferd in de mijn, om de goden van de onderwereld gunstig te stemmen. Ze geven veel offers. Zoals dus de lama-foetussen, die ze verbranden, onder gebouwen begraven of in de hoek van de kamer leggen. Ook gaan de verhalen dat als een groot nieuw gebouw gebouwd wordt, ze mensen offeren en onder het te bouwen gebouw begraven, om zo wat terug te geven aan moeder aarde. Ze plukken dan daklozen van de straat, voeren ze dronken en offeren ze. Ze hebben geen familie dus niemand die ze mist.

Dan vertrekken Karo en Charlotte naar Uyuni (zoutvlaktes) en ik twijfel tot het laatste moment om mee te gaan. Nu in het regenseizoen (en het heeft wat geregend!!) blijft er een laag water op de zoutvlaktes staan, waardoor het een grote spiegel wordt. Schijnt heel bijzonder te zijn. Maar zij hebben wat haast en ik moet dan 2 dagen Spaans missen, dus ik besluit om niet mee te gaan. Ik ben hier tenslotte een jaar, dus mijn kans komt nog wel. Karo reist daarna gelijk door, Charlotte komt nog een paar dagen terug.

Het is weekend, dus ik heb wel zin om een drankje te gaan doen. Ik spreek af met Alex en Amy (UK) in een biercafé met heerlijk zelf gebrouwd bier. Echter mislukt dit en zit ik in mijn eentje aan mijn derde biertje te wachten. Toevallig loopt een jongen van mijn school binnen, die ik op bizarre wijze overal toevallig tegenkom, waarbij we nog grapte, tot vanavond he! Hij was met een travelbuddy en uiteindelijk ben ik met hem de hele avond op kroegentocht geweest. Oa Singani gedronken (Boliviaanse soort van gin met bijv. sprite) en dan kom ik Scott uit Scotland tegen, mijn danspartner van de salsales vorige week. Hij en z’n matties weten ons naar een live optreden te brengen. Dit was erg tof, goede band met standje gehoorbeschadiging en ik moet in mezelf lachen, want hoe grappig is het toch weer hoe dit dan zo gaat. Ik moet vaak denken aan mijn reis in Midden-Amerika, waar je ook zo van het een in het ander rolt. Zonder plan, gebeuren de mooiste dingen! En alleen op stap kan dus prima. This backpackers life! Stiekem krijg ik steeds meer zin om ook te gaan reizen door alle verhalen die ik van iedereen hoor en heel Zuid-Amerika ontdekken. Ik wil helemaal niet werken ;-)!

Die zondag ben ik met een Duits stel, Katja en Dominic, (die op de fiets door Zuid-Amerika reizen) naar de markt in Tarabucco geweest. Dit is zo’n 2 uur met een micro (een soort minibusje) door de bergen en middle of nowhere. Hier kun je artesania dingen (souvenirs ed) kopen, maar ook veel groente, fruit, cocabladeren etc. Het is een levendige markt, waar mensen heel vrolijk en relaxed zijn. Ik had verwacht dat het mega toeristisch zou zijn, maar dat valt reuze mee. Leuk om hier rond te struinen en het ligt erg mooi zo midden in de bergen.

Inmiddels verstrijken op rap tempo de 3 weken en is daar ook de laatste avond van mij en Charlotte. Dat moet ‘gevierd’ worden. We gaan met een leuke groep uiteten in een heerlijke pizzeria en daarna op stap. Vele wijntjes, (smerige) mojito’s in grote kannen en biertjes later, belanden we nog in club ergens afgelegen, met karaoke en een dansvloer, waar ik wat salsadansjes heb gewaagd. De volgende ochtend moeten we allemaal om 8.30u in de les zitten. Wat hadden we het zwaar! Die avond vertrek ik met een nachtbus naar Oruro, waar het werken zal gaan beginnen. Goede timing, want ik kom net voor de carnaval aan, waar Oruro bekend om staat; het mooiste en grootste carnaval van Bolivia. Ik ben benieuwd! Met een dubbel gevoel verlaat ik Sucre.. ik voelde me al helemaal thuis.

Funfacts:

• Sucre ligt op 2.810 meter hoogte
• De mensen lopen hier heeeeel langzaam. Geen haast. En ze gaan ook niet voor je aan de kant als de stoep te klein is voor 2 personen. Daarentegen zijn de mensen wel heel punctueel en georganiseerd.
• De spelregels in het verkeer zijn even wennen. Een zebrapad betekent namelijk niet dat je mag oversteken en dat een auto moet stoppen. En reken maar dat de auto’s niet eens een klein beetje afremmen. De stoplichten bepalen. Maar als je groen hebt, wil het niet zeggen dat je helemaal mag oversteken. Op grotere kruispunten kun je tot het midden lopen, om te wachten tot een volgend licht. Pfff.. ingewikkeld en zo was ik al bijna een paar keer dood.
• Het openbaar vervoer (micro’s: minibusjes) en taxi’s zijn heel goedkoop. Het stikt er ook van. Het is ongelooflijk hoeveel verkeer er rijdt in een niet eens zo’n grote stad waar je gemakkelijk alles kunt lopen. En alles wat nog kan rijden, rijdt. In Nederland kwam zo’n bak 5 APK-keuringen geleden er al niet meer doorheen, maar hier rijdt het. Heerlijk die uitlaatgassen!
• Eten: lunch is dus het belangrijkste. ’s Avonds eten ze bijna niets, meestal alleen wat thee/koffie met koekjes of crackers. En ooooveral zit aardappel in, gedroogd, gekookt, gebakken, geweetikveelwat en groot, klein, wit, paars, zwart, bruin.. kortom alle soorten vormen en maten. Dus is het soep met aardappel, rijst met aardappel, pasta met aardappel, of alles tegelijk. En dan nog een flinke dosis brood daarbij (witte, droge bollen), dus tel uit je koolhydratenwinst! Ik ben dus al flink wat kilootjes rijker. En verder is het vlees, vlees en vlees, met als grootste favoriet: kip. Het is nu wel dé tijd van het verse fruit en groenten en dus volop te verkrijgen. Ze zijn het alleen niet gewend om daar veel mee te koken en in restaurants krijg je met geluk een schijfje tomaat en komkommer.
• Cocabladeren: (ja waar ze cocaïne van maken) erg populair, helpt tegen hoogteziekte, misselijkheid en wat niet eigenlijk. Je moet flink wat bladeren in je wang stoppen, met beetje kauwen en zo lang laten zitten. Ze zijn er dol op. Je ziet dan ook veel mensen, met name mannen, rondlopen met een flinke hamsterwang en groene stukjes tussen hun tanden. Je kunt het ook in theevorm drinken. Daar heb ik flink wat bakken van op. Maar kan niet zeggen dat het me erg hielp tegen de hoogteziekte.
• Cholitas: zo heten de originele Inca-vrouwen. Bolivia heeft de grootste en meest actieve incacultuur en zo lopen er dus heel veel vrouwen met de typische klederdracht: dikke, geplooide rokken, 2 zwarte vlechten, hoed, sandalen en een gekleurd gewoven kleed opgeknoopt waar ze alles in met zich mee dragen, van baby's, tot blikken bier, koopwaar etc. Ze willen niet dat je ze fotografeert, want dan steel je hun ziel.
• Als blanke, blondine in Bolivia: de Bolivianen kijken wel en merken je zeker op, maar ze zijn bescheiden en laten je met rust. Dit vind ik eigenlijk wel relaxed. Ze zijn vriendelijk en behulpzaam, maar wel als je er om vraagt. Als ze de kans krijgen en je zit op een bankje komen ze graag even een praatje maken. Als ze dan horen dat je een jaar voor een NGO werkt, zijn ze er verrast, dankbaar en willen ze dat gelijk delen met hun matties. En ik heb ook niet het gevoel dat ze een slaatje willen slaan uit toeristen. Ik betaal bijna altijd het lokale tarief. Daarbij voelt het heel veilig. Heel relaxed dus!

Dit was het voor nu, verhalen pakken altijd groter uit dan je poogt, maar hopelijk geeft dit een goede eerste indruk :-).

De bijhorende foto's vind je hier.

Hoe gaat het met jullie? Wat heftig wat er in Utrecht is gebeurd deze week. Heel naar en dan zo dichtbij ineens. En hebben jullie allemaal gestemd vandaag?

Tot de volgende! En laat vooral een berichtje achter!

Liefs Marielle