Altijd feest in Tarija!

Hoogte: 1.854 meter

Ik loop wat achter in mijn verhalen, maar in maart en april ben ik 3 keer naar Tarija geweest.

Tarija: de stad van de lach en dat merk je gelijk! Mensen zijn vriendelijk, open en maken graag een praatje. Wat een verademing! Ik loop gelijk weer fluitend en zingend over straat. Tarija is warmer, groener, heel schoon en heeft een fijne vibe! Ook zijn we er weer internationale, hippere restaurants en cafés. Mjam… weer lekker eten! Inclusief groentes ;-).

Tarija ligt in het zuiden en is een nachtbus van 12 uur van Oruro vandaan. Daar heb ik al over geschreven, maar de ene keer is de bus prima te doen, de andere keer hels. Slapen lukt nog steeds niet, zelfs niet met slaappillen.

De eerste keer ben ik in Tarija om voor het werk interviews af te nemen met leerlingen, docenten en schooldirecteuren over hun deelname aan het project van Ayni waarin ze leerden programmeren, 3D-ontwerp en printing, computers repareren en onderhouden etc. In de vorm van co-creatie met de docenten heeft Ayni het lesmateriaal omgezet in interactieve, digitale spellen.

Ik “mocht” deze interviews afnemen en dat was ontzettend pittig! Ik heb gehakkeld, gestotterd, de meest kromme zinnen geproduceerd en snapte maar de helft van de antwoorden die ik kreeg. Gênant! Wel heel leuk om op deze manier te zien en te horen wat de impact is van het werk van Ayni en hoe enthousiast iedereen is. En om de scholen van binnen te zien. Zo wordt het voor mij ook wat concreter en tastbaarder wat Ayni eigenlijk doet. Tussen de bezoeken aan de scholen door, heeft Norman mij rondgetoerd. Zo heb ik gelijk veel gezien van de omgeving, de bergen, een mooie natuurbegraafplaats (zonder grafstenen) bovenop een grote berg, kleine dorpjes in de omgeving, de rivier en sluis, groot meer etc.

Norman had voor mij een hostel geregeld, waar ik warm werd ontvangen door Gerardo, de eigenaar, en Rafa een vrijwilliger. Rafa had die avond een introductieles van Bachata en vroeg of ik mee ging. Tuurlijk! In een discotheek met een dertigtal Bolivianen heb ik de eerste moves van de Bachata geleerd en werd door iedereen gecomplimenteerd met mijn gevoel voor ritme. Dat hadden ze een blanke nog niet eerder zo zien doen! In de pocket haha. En dit smaakt naar meer!

Tarija staat bekend om haar wijnindustrie en produceert de ‘hoogste’ wijn te wereld, “vinos de altura”, met wijngaarden op hoogte tussen de 1700 en 3000 meter! Daar moet ik meer van weten (en vooral proeven!). Het was niet makkelijk om een toer te regelen (de meeste gingen niet), maar uiteindelijk via via kreeg ik het nr van een privé-gids, Rocio. Een hele leuke, vlotte dame haalde mij de volgende ochtend vroeg op en we gingen naar Valle de Concepción, 25 km verderop, naar 5 verschillende artesenal wijngaarden (de industriële wijngaarden waren gesloten). Het proeven gaat als volgt: je deelt met de andere (onbekende) proevers hetzelfde glas (ik was blij dat ik als eerste mocht) en voordat je een slok neemt, zeg je tegen je buurman ‘te invito’ (ik nodig je uit), de buurman zegt ‘salud!’ en nadat je een slok hebt genomen paas je het glas door naar de buurman. De laatste in de rij moet ‘seco’ drinken (adje) dus diegene had soms geluk en soms pech ;-). De Bolivianen houden vooral van mierzoete wijnen. Het was dan ook grappig om te zien hoe mijn bek vertrok bij het proeven van de zoete wijnen en hun bek van de drogere wijnen. Ze maken ook allemaal Singani, de lokale, sterke drank, soort van brandy, die uiteraard ook geproefd moest worden. Vanaf 9u ’s ochtends aan de drank hakt er behoorlijk in moet ik zeggen J.

De tweede keer dat ik naar Tarija ga, is voor het jaarlijkse wijnfestival, ‘ Vendimia’. Gerardo en Rafa hadden voor mij een entreekaart geregeld en met een leuke bij elkaar geraapte groep gingen we naar de Valle. Het toeval wilde dat ik ’s middags op het terras zat te lunchen en aan de praat raakte met een Belgisch meisje, Karolien. Bleek dat zij ook in Oruro woont en werkt voor een NGO! Yes, ik ben niet de enige buitenlander! Dat we elkaar dan 12 uur verderop tegenkomen haha! Ik heb haar gelijk mee gecharterd naar het wijnfestival en in Oruro hebben we nog een paar keer samen gegeten, maar helaas is zij nu al weer terug naar België. Norman vroeg me of een vriendin Ada ook mee kon, natuurlijk, hoe meer zielen hoe meer vreugd! (En zo ken ik nog iemand in Oruro ;-)).

We gingen eerst naar de wijngaard van de vader van Jorge, een vriend van Gerardo. Daar hebben we Sufflay (Singani met gingerale) gedronken, heel veel lekkere druiven uit de wijngaard gegeten en vervolgens werd ter plekke een mega-bbq bereid. Mjam!

Op het festival traden diverse Argentijnse bands op, werd uiteraard veel wijn gedronken (wij vooral heel veel Sufflay) en veel gedanst! Wat een leuk festival, zo lekker in de buitenlucht, met typische muziek en leuke groep mensen. En wat heerlijk dat iedereen zo klein is! Hoef ik een keer niet op mijn tenen te staan om het podium te kunnen zien J, ik kijk zo boven iedereen uit,=.

De volgende dag was Ada al vroeg wakker, vol energie en na slechts een paar uur slaap wilde ze wel weer terug naar het festival. Uh ok! Ff snel onder de douche en weer op naar de Valle. Nu stonden er allemaal kraampjes van de lokalen wijnboeren om de druiven en wijnen te kunnen proeven en hun producten te kopen. Ook waren er allemaal traditionele dansen, wijnstampen, druivenplukkers etc. In Tarija is Chancho al la cruz typisch, een heel varken door de midden gereten, opengevouwen, aan een rooster gespiesd en zo gegrild in een groot vuur. Vervolgens wordt het met grof geweld in stukken gehakt en op een bord gesmeten, aangevuld met choclo (hele grote maiskorrels). Het was erg lekker wel.

‘s Middags traden er weer allemaal bands op, nu lokale. De entree was gratis en dat trok gelijk een ander publiek. Iedereen was al heel snel ketslam, stond met jerrycans vol zelfgemaakte wijn te zuipen op het veld. Ik kreeg ook diverse wijntjes aangeboden (‘te invito’ .. ja zie dan maar es te weigeren ;-)), dus de proeverij ging gewoon weer door zeg maar.

De derde keer Tarija was weer voor werk. We gingen naar de Fexpo Tarija, een 5-daagse beurs waar allerlei bedrijven zowel lokaal, nationaal als internationaal, zichzelf presenteren. Onze missie was om het bedrijfsleven te ondervragen waarom een IT-instituut als AyniTech (mijn project) nodig is en of er mogelijk mooie samenwerkingen zijn (en of ze willen sponsoren natuurlijk!). We hebben een aantal interessante contacten opgedaan, maar helaas waren er ook veel verkopers en im-/exporteurs, waar we niet zoveel aan hadden.

In Tarija lijkt het altijd feest te zijn, want nu (5 april) was het ook de verjaardag van Tarija (Tarija is 202 jaar geworden, hieperdepiep). Dus naast de beurs was er ook een groot festival, elke avond andere optredens en festiviteiten.

De hostels waren om vanwege het festival behoorlijk vol, maar gelukkig kon ik een mooie kamer regelen bij Rocio, mijn wijntoer-gids. Ik vroeg of er ontbijt bij zat, dat was niet het geval, maar toen had Rocio toch speciaal voor mij geregeld dat ik elke dag een ontbijtje op bed kreeg. Zo lief! Het is een hostel in een theater, waar ook een vegetarisch restaurant in zit, met een heerlijk buffet en super lekker bruin brood!

Ik kon daar niet alle dagen blijven, dus vervolgens nog naar mijn oude vertrouwde stek bij Gerardo. Daar mocht ik op de vrijwilligerskamer bij Rafa. Beetje ongemakkelijk wel, vooral omdat het stapelbed zo gammel was, dat ik de hele nacht stokstijf heb geprobeerd te slapen. Met hem ben ik naar Circus de Horror geweest. Een aparte ervaring. Hele flauwe, slechte grappen en een ellenlange hypnose-sessie met mensen uit het publiek, die gekke dingen moesten doen. Daarna ben ik met Gerardo en zijn vriendin naar het festival geweest met weer leuke optredens, een grote vuurwerkshow, uit volle borst uit volkslied zingen etc.

Om de wijn experience te completeren, heb ik ook een industriële wijntoer gedaan. Grote fabrieken, en mooie wijngaarden in de bergen. De bekendste zijn Kohlberg, Campos de Solano, Aranjuez etc. Deze wijnen zijn wat droger, maar heel eerlijk haalt de smaak het niet bij de bekende Italiaanse en Franse wijnen.

Ik voel me veel meer thuis in Tarija dan in Oruro merk ik. Dat komt vooral door het klimaat, warmer, tropischer en groener wat maakt dat mensen vanzelf ook vrolijker en toegankelijker zijn. Dat heeft gelijk een positief effect op mij. Ik hoop hier snel te kunnen gaan settelen.
Ook de omgeving van Tarija is erg mooi. Bergachtig, veel groen, kleine dorpjes, riviertjes en watervallen. Zo ben ik een dagje naar Tomatitas geweest, een rivier met sterke stroming (was bijna mijn net nieuw gekochte slipper kwijt) waar locals lekker aan het badderen en picknicken zijn en vervolgens naar de waterval in Coimata. Dat was een flinke wandeling, zonder duidelijke route, waar je steeds door het water moet waden en flink klauteren. Gelukkig kon ik aanhaken bij 2 meisjes want we kwamen op een gegeven moment niemand meer tegen en had niet zo zin om in mijn eentje te verdwalen ;-).

Helaas ook een minder leuke ervaring: mijn portemonnee is gestolen. Ik voel me overal zo veilig, dat je wat laks wordt. Ik ging met de micro (minibusje) naar het busstation om mijn terugticket te kopen. Ik ging die dag terug naar Oruro, dus had alles bij elkaar gestopt (normaal verdeel ik geld en belangrijke zaken op een verschillende plek) en droeg mijn rugzak met laptop, camera, telefoon, portemonnee (alles dus) bij me. Nadat ik de chauffeur had betaald, stopte ik m’n portemonnee in mijn rugtas. Het was druk, dus geen zitplaats meer. Een man, met een flinke kegel, stond achter me en ik vertrouwde het al niet. Maar dan zit je in tweestrijd en voel je je schuldig dat je gelijk iemand niet vertrouwd. Toen hij de bus uitging, was ik dan ook opgelucht. Hè hè, die is weg! Maar ja wat blijkt, mooi met mijn portemonnee! Er kwam een zitplaats vrij en daar zag ik dat mijn rugtas openstond en m’n portemonnee was gerold. Shit!! Veel geld, m’n bankpas én mijn net met pijn en moeite verkregen Boliviaanse ID-kaart weg! Woest. Gelijk uitgestapt en het hele stuk teruggelopen (had geen geld meer) naar het hostel. Daar Rafa en Gerardo om hulp gevraagd. Zij zijn gelijk met mij naar het politiebureau gegaan en hebben mee helpen zoeken door de stad, want we hadden de hoop dat die kerel alleen het geld had gepakt en de rest misschien wel op straat had gegooid. Helaas! Super balen, maar het belangrijkste is dat ik gelukkig al mijn andere spullen nog heb!

Zo je bent er ;-).

Het verhaal in beeld? Klikhier voor de bijbehorende foto's.

Hoe gaat het met jullie? Ik zie leuke festiviteiten voorbij komen, festivals, terrasjes, campingperikelen etc.. Heerlijk die beginnende zomer! Daar ben ik af en toe wel wat jaloers op hoor!

Tot de volgende!

Un besito, Mariela